polski

Temat: Charakterystyka porównawcza Izabeli Lęckiej i Joanny Poborskiej.

Temat 2. Porównaj postawy życiowe Izabeli Łęckiej i Joanny Poborskiej ukazane

w podanych fragmentach Lalki Bolesława Prusa i Ludzi bezdomnych Stefana

Żeromskiego. Odwołując się do znajomości utworów, zwróć wagę

na okoliczności, które miały wpływ na ukształtowanie osobowości bohaterek.

LALKA (fragment)

Ciekawym zjawiskiem była dusza panny Izabeli.

Gdyby ją kto szczerze zapytał: czym jest  świat, a czym ona sama? niezawodnie

odpowiedziałaby,  że  świat jest zaczarowanym ogrodem, napełnionym czarodziejskimi

zamkami, a ona – boginią czy nimfą więzioną w formy cielesne.

Panna Izabela od kolebki żyła w świecie pięknym i nie tylko nadludzkim, ale –

nadnaturalnym. Sypiała w puchach, odziewała się w jedwabie i hafty, siadała na rzeźbionych

i wyściełanych hebanach lub palisandrach, piła z kryształów, jadała ze sreber i porcelany

kosztownej jak złoto.

Dla niej nie istniały pory roku, tylko wiekuista wiosna, pełna łagodnego światła, żywych

kwiatów i woni. Nie istniały pory dnia, gdyż nieraz przez całe miesiące kładła się spać

o ósmej rano, a jadała obiad o drugiej po północy. Nie istniały różnice położeń

jeograficznych, gdyż w Paryżu, Wiedniu, Rzymie, Berlinie czy Londynie znajdowali się ci

sami ludzie, te same obyczaje, te same sprzęty, a nawet te same potrawy: zupy z wodorostów

Oceanu Spokojnego, ostrygi z Morza Północnego, ryby z Atlantyku albo z Morza

Śródziemnego, zwierzyna ze wszystkich krajów, owoce ze wszystkich części świata. Dla niej

nie istniała nawet siła ciężkości, gdyż krzesła jej podsuwano, talerze podawano, ją samą

na ulicy wieziono, na schody wprowadzano, na góry wnoszono.

Woalka chroniła ją od wiatru, kareta od deszczu, sobole od zimna, parasolka i rękawiczki

od słońca. I tak żyła z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, wyższa nad ludzi,

a nawet nad prawa natury. Dwa razy spotkała ją straszna burza, raz w Alpach, drugi – na Morzu

Śródziemnym. Truchleli najodważniejsi, ale panna Izabela ze śmiechem przysłuchiwała się

łoskotowi druzgotanych skał i trzeszczeniu okrętu, ani przypuszczając możliwości

niebezpieczeństwa. Natura urządziła dla niej piękne widowisko z piorunów, kamieni

i morskiego odmętu, jak w innym czasie pokazała jej księżyc nad Jeziorem Genewskim albo

nad wodospadem Renu rozdarła chmury, które zakrywały słońce. To samo przecie robią

co dzień maszyniści teatrów i nawet w zdenerwowanych damach nie wywołują obawy.

Ten świat wiecznej wiosny, gdzie szeleściły jedwabie, rosły tylko rzeźbione drzewa,

a glina pokrywała się artystycznymi malowidłami, ten świat miał swoją specjalną ludność.

Właściwymi jego mieszkańcami były księżniczki i książęta, hrabianki i hrabiowie tudzież

bardzo stara i majętna szlachta obojej płci. [...] Cała ta ludność, między którą ostrożnie

przesuwali się wygalonowani lokaje, damy do towarzystwa, ubogie kuzynki i łaknący

wyższych posad kuzyni, cała ta ludność obchodziła wieczne święto. [...]

Poza tym czarodziejskim był jeszcze inny świat – zwyczajny. [...]

I jeszcze wiedziała panna Izabela, że jak w oranżeriach rosną kwiaty, a w winnicach

winogrona, tak w tamtym, niższym świecie wyrastają rzeczy jej potrzebne. Stamtąd pochodzi

jej wierny Mikołaj i Anusia, tam robią rzeźbione fotele, porcelanę, kryształy i firanki, tam

rodzą się froterzy, tapicerowie, ogrodnicy i panny szyjące suknie. Będąc raz w magazynie

kazała zaprowadzić się do szwalni i bardzo ciekawym wydał się jej widok kilkudziesięciu

pracownic, które krajały, fastrygowały i układały na formach fałdy ubrań. Była pewna, że robi

im to wielką przyjemność, ponieważ te panny, które brały jej miarę albo przymierzały suknie,

były zawsze uśmiechnięte i bardzo zainteresowane tym, ażeby strój leżał na niej dobrze. [...]

W ogóle dla ludzi z niższego świata miała serce życzliwe. Przychodziły jej na myśl słowa

Pisma Świętego: „W pocie czoła pracować będziesz”. Widocznie popełnili oni jakiś ciężki

grzech, skoro skazano ich na pracę; ależ tacy jak ona aniołowie nie mogli nie ubolewać nad

ich losem. Tacy jak ona, dla której największą pracą było dotknięcie elektrycznego dzwonka

albo wydanie rozkazu.

Bolesław Prus, Lalka, Warszawa 1981

LUDZIE BEZDOMNI (fragment)

5 listopada. Mało snu, bo dopiero nad ranem zapadam w stan drzemania i dziś łażę

z wdziękiem zmokłej kury. Lekcje odbywałam jak ciężkie roboty. Zgnębienie dusi, sprawia,

że człowiek usuwa się, kurczy, nędznieje. Postanowiłam z tej dusznej ciasnoty, gdziem była

zatarasowana przez gorzką wiadomość, siłą się wydobyć. Nie, nie opuszczę Henryka! Będę

dwa razy więcej pracowała, wezmę nowe lekcje, może nawet ranne. Niech skończy choć

jakiekolwiek kursa, to przecież będzie mógł tutaj lżej pracować. Nigdy nie odżałuję,

że nie zdał do politechniki – ale to trudno. [...]

13 listopada. Wzięłam nową lekcję. Wcisnęłam ją między Lipeckich i Zosię K. Nowa

robota jest to przygotowanie dziewczynki, Heni L., do klasy wstępnej na pensję. Nie zna się

jeszcze na niczym. Ani dyktanda, ani tabliczki mnożenia, ani żadnej rzeczy. Pokój duży,

ciemny jak piwnica, o jednym oknie wychodzącym na ciasny dziedziniec. W tej porze jeszcze

słońce nie zachodzi, ale tam już jest wieczór. [...]

Stamtąd, wysiedziawszy godzinę, pędzę co koń skoczy na gumach kaloszowych w głębie

Powiśla do Blumów z pilną wiadomością,  że „trybem oznajmującym wypowiadamy

czynności w stosunku do odnośnego podmiotu rzeczywiste – rozkazującym rozkazane

lub zakazane, warunkowym czynności tylko możebne, przypuszczone, zamierzone...”

Teraz dzień już jest napchany, formalnie napchany jak torba, lekcjami. Tak się

przyuczyłam do systematycznego chodzenia w oznaczonych terminach, że w niedzielę,

trawiąc poobiednie godziny lekcyj na czczej gawędzie albo czytaniu, doznaję co chwila

odruchów przestrachu i zrywam się jak wariatka. Same nogi skaczą i wykonywają jakieś

logarytmy kursów na Smoczą lub na Dobrą. Któżby uwierzył, że ja, nędzny twór kielecki,

dojdę kiedyś w samym środku Warszawy do 62 rubli miesięcznego zarobku z wysiewania

po różnych ulicach tajemnic wiedzy!

17 listopada. [...] Jakże szczęśliwe są te damy, które mijam, wolnym krokiem idące na spacer

czy tam dokąd. Toczą miłe, urocze, wesołe rozmowy z modnie ubranymi panami. Kto są ci

ludzie? Co oni robią, gdzie mieszkają? Nie znam ich wcale. Świat jest taki mały, taki ciasny,

a taki zarazem olbrzymi! Człowiek na nim jest to biedny niewolnik, biegający wciąż tą samą

ścieżką, tam i z powrotem, jak wilanowska kolejka.

Cofnęłam się myślą do miejsc, gdziem dawniej była, i samą siebie przypomniałam sprzed

lat kilku.

Byłam wtedy lepsza. Dziś nie mogłabym już tak zamęczać się pracą, byle „coś dobrego

zrobić”. [...]

Mam jeszcze dużo entuzjazmu dla dobrych i płonących natur, dla wszystkich, co się

Męczą a pogardzają złem ukrytym, ale to jest już inne. Nie wiem, nie mogę tego szczerze

wyznać, czy kocham takich ludzi, czy tylko chciałabym iść z nimi w szeregu z tego

wyrachowania, że jest to szereg, w którym iść najbezpieczniej, bo do zwycięstwa.

Stefan Żeromski, Ludzie bezdomni, Warszawa 2000

Izabela Łęcka	Joanna Podborska
Młoda arystokratka Jest osobą która nic nie robi, jest leniwa, ma wszystko podane na złotej tacy, gardzi biednymi ludźmi, nie dostrzega  innych ludzi którzy, żyją w około niej. Dla niej praca jest czymś karą za grzechy.	Młoda emancypantka ma w sobie dużo wrażliwości dostrzega biednych ludzi, haruje jak wół, by zapewnić swojemu bratu lepsze życie, jest zadowolona z pracy, która przynosi jej satysfakcję  Patrzy na ludzi z wyższych sfer i ocenia swoje życie. Musi czerpać siłę do dalszej pracy.