polski i brak intranetu

Temat: Katastrofizm w poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego (22 stycznia 1921- 4 sierpnia 1944)

Krzysztof Kamil Baczyński – polski poeta czasu wojny, podchorąży, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, jeden z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, w czasie okupacji związany z pismem „Płomienie” oraz miesięcznikiem „Droga,,.

                          

Pokolenie  

Pierwsza część utworu zawiera opis rzeczywistości wojennej, widzimy ludzi którzy są martwi i leżą w grobach, a z ich krwi czerpią pożywienie rośliny, na niebie widać samoloty które bombardują, ludzie nie mają dokąd uciec, nawet w czasie snu są zagrożeni.  W dalszej części utworu przedstawiono człowieka który zmienia się pod wpływem wojny, człowiek staje się pełen gniewu za to co spotkało jego przyjaciół, musi się ciągle ukrywać, wie, że już nigdy nie zobaczy pełnej rodziny, Wojna wyzwala w człowieku instynkty które starał się ukrywać, zatracił sens miłości, stał się  złym człowiekiem, który jest sfrustrowany tym, że wszędzie jest zło i tym, że musi postępować niezgodnie z swoimi ideałami. Chociaż wojna się skończy to człowiek pozostanie okaleczony do końca życia , nie będzie powrotu do życia przedwojennego.  Człowiek ma świadomość, że umrze i nie doczeka końca wojny, i stawia pytanie  dlaczego całe pokolenie muś zapłacić najwyższą cenę, zastanawia się czy poświęcenie przyniesie ludzkości jakiś dar.

Utwór jest związany z katastrofizmem, na niebie jest szaro a rośliny żyją dzięki krwi, to oznacza zagładę świata. To ludzie są odpowiedzialni za koniec świata a ludzie  zatracili ludzkie humanitarne odruchy.

         Elegia o ... [chłopcu polskim]

Oddzielili cie, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,

haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,

malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,

wyszywali wisielcami drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,

gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.

Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,

przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,

i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.

Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.

Czy to była kula, synku, czy to serce pekło?

20. III. 1944 r.

Jaka sytuacja została przedstawiona w utworze –kto do kogo mówi

Jaki  obraz adresata wyłania się z utworu?

O jakich doświadczeniach ludzkich opowiada utwór

Mowa jest w utworze o tym jak matka zawraca się do syna który jest martwy, jest zrozpaczona, jest je smutno, że jej syn nie żyje. matki musiały zaakceptować wybory swoich pociech. młodzi mężczyźni walczą o wolną Polskę lecz nie są wstanie akceptować panującego zła i często popadają w depresję. Życie jej syna było przepełnione cierpieniem.