polski

Temat: Przebieg wydarzeń w III   części Dziadów.

W prologu poznajemy Konrada, który postanawia poświecić się  dla ojczyzny. Przebywa w więzieniu na Litwie, w Wilnie w 1823r.

Scena I jesteśmy w więzieniu, i idziemy do celi Konrada na  wieczór wigilijny.  Nagle Konrad się zmienia  zaczyna śpiewać pieśń mówiącą o zemście która czeka oprawców. Jego współwięźniowie  rozmawiają o całej tej okropnej sytuacji,   są solidarni chcą znieść te wszystkie cierpienia z godnością.

Konrad  przebywa w celi sam. Zaczyna rozmawiać z bogiem, chce by Bóg do niego przemówił lecz on milczy.

Scena II    Konrad żąda spotkania z Bogiem, bo chce mieć władzę nad światem. Oskarża go o to, że jest bez uczuć. Wycieńczony  tą rozpaczą pada zemdlony.

 Scena III Do celi Konrada przychodzi KS Piotr by przeprowadzić egzorcyzmy. Księdzu Piotrowi udaje się nawrócić go na dobrą drogę.

Scena IV Za więźniów  modli się dziewczyna Ewa.

Scena V Księdzu Piotrowi Bóg objawia sens cierpienia Polaków. Polska została porównana do Jezusa umierającego na krzyżu.  Te prześladowania to ofiara dla lepszego świata. Koncepcja sformułowana przez  Mickiewicza to  mesjanizm.

Scena VI   znajdujemy się w sypialni Nowosilcowa podczas jego snu. Senatorowi śni się, że stracił łaski cara, jest z tego powodu nieszczęśliwy.

Scena VII  - dzieje się w  Warszawie, w jednym z salonów. W środku znajduje  się   cała śmietanka towarzyska. Towarzystwo  siedzące przy stolikach mówi po francusku,  a stojące przy drzwiach mówi po polsku. W głębi salonu  trwa ożywiona dyskusja. Jedna z dam narzeka, że w salonie panuje nuda,   bo Nowosilcow wyjechał z Warszawy. Poznajemy  Polaka  Adolfa Cichowskiego, który jest człowiekiem wyniszczonym po przesłuchaniach. Zebrana młodzież  opowiada o jego aresztowaniu. Kiedy trafił do więzienia  rodzina nie miała z nim żadnego kontaktu.  Jego żonie wmówiono, że mąż się utopił. On jednak wrócił ale zmieniony po okrutnych torturach. Młodzi Polacy dążą do tego, żeby  o takich ludziach jak  Cichowski było głośno, żeby pisano o nich. Ten postulat spotyka się z dezaprobatą elity złożonej z wysokich urzędników i przedstawicieli arystokracji. Scenę kończą słowa Wysockiego:

„Nasz naród jak lawa,

 Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,

Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi;

Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi.”

Te słowa interpretujemy jako ocenę społeczeństwa  polskiego        

Scena VIII Jesteśmy w rezydencji Nowosilcowa  w Wilnie.    Odbywa się tam bal i trwają przesłuchania więźniów. Do Nowosilcowa przychodzi kobieta by prosić o łaskę dla syna.  Nowosilcow jest niewzruszony na błagania. Doprowadza do śmierci więźnia, grozi innym ludziom, że ich też spotka kara. Spotykamy ks. Piotra,  który został przyprowadzony    do   Nowosilcowa któremu nie podoba się, że spotyka się z więźniami. Przepowiada  karę Bożą wszystkim oprawcom. Jeden z nich ginie porażony piorunem.  To wydarzenie wzbudza niepokój u innych. Ks.   Piotr  spotyka Konrada, który jest zupełnie innym człowiekiem.

Na cmentarzu w scenie IX spotykamy ducha  Doktora który opowiada o swoich cierpieniach i o tym, że  czeka na Nowosilcowa. W dali widać kibitki jadące na Sybir. W jednej z nich widać Konrada.