polski

Temat: Człowiek wobec żywiołu

Burza Adam Mickiewicz

 Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,
Głosy trwożne gromady, pomp złowieszcze jęki,
Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,
Słońce krwawo zachodzi, z niem reszta nadziei.

 Wicher z tryumfem zawył; a na mokre góry,
Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu,
Wstąpił geniusz śmierci i szedł do okrętu,
Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.

 Ci leżą napół martwi, ów załamał dłonie,
Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,
Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać;

 Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie
I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,
Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.

 Ludzie  ze statku są pokazani jak walczą ze śmiercią. 

Jak zachowuje się podmiot liryczny?

Podmiot liryczny nie  próbuje ratować statku  ani załogi,  jest pogodzony ze śmiercią,  uznaje ją jako wybawienie.

 

Jak zachowują się pozostali pasażerowie statku?

Pozostali pasażerowie  próbują walczyć o statek, inni są przygnębieni, jedni się ze sobą żegnają, a jeszcze  inni  płaczą i modlą się o łaskę.

  

Czego podmiot liryczny zazdrości pozostałym podróżnym?

Podmiot liryczny zazdrości tego, że ludzie ze statku  się modlą, próbują ratowania okrętu. Zazdrości im, że mają z kim  się  pożegnać.    

Czego można się dowiedzieć o podmiocie lirycznym na podstawie jego refleksji?

Po refleksji poznajemy tego człowieka jako bardzo samotnego i nieszczęśliwego. Ten człowiek nie potrafi walczyć.   

Czego o życiu człowieka nauczyła Mickiewicza podróż po Krymie? 

Człowiek jest bardzo samotny, szuka powrotu do domu, jego życie jest w rozsypce  bo straszenie cierpi podróżując po Wschodniej Europie szukając drogi do domu rodzinnego. A w  starciu z siłami natury jest jak ziarenko fasoli